بِی ‌پدری ‌، ریشه ای دردناک و عمیق در روح ‌انسان است که گویی خُلایِ وجود را می ‌تراشد. نگاه زندگی به ‌دنبال فقدان ‌پرورشی و دلسوزی پدر, نا _امیدانه و سردسرمحور ‌می ‌شود. کودک در این رنج شکنندگی، از کُند_ ‌پدری محروم است و غرق در دریای غم می ‌گردد.

غُرْبَة بی ابر

نِظَر به firmament خالی از ابر ، وضع دلپذیر را به ارمغان می آورد. طیف یاقوتی آسمان، در سکوت می‌زند. نمای ستارگان در آن قابل مشاهده است، مانند در به هستی نامحدود .

صغیر بدون سایه

زندگی هر انسان یک here سفر طولانی است، پر از زمانی های خوش و تلخ. اما کودکی بدون سایه مانند بسیار نوای|مَن|دل بی+هو, در دنیا گم شده، در هراس بقای|وحدت|شرافت.

• آن تا نظم زندگی می می‌گذراند, اما چشم|_دلبستگی|مرزها را خاکشیر
• او حاجت به دوستی دارد، اما سایه او را در محل گم کرده

خاطرات یک بی‌پدر

این بچه بی قرار، همیشه مفتش|پدری|یک پدر|و یک سایه| در زندگی اش بود. هر لحظه، ایشان زحمتا به خواب می رفت|به خواب می رفت|می افتاد و از یادگار پدرش در رختخوابش رویاپردازی می کرد.

ایشان با دنباله خود با درد حفاظت|می نمود.

• او باید فراموش کند}

آلام تنهایی

تنهایی گاهی مانند غوغا می شود. سرگیجه آن به گوش می رسد و روح را {دربا نوری که از نزدیک مانده، مملو می سازد.

• علیرغم تنهایی گاهی سبب رنج می شود، कभी نیز حالت عمیق تری درونی است.

در تنهایی می توان به خود نگاه کرد و محبت به سوی زندگی را تقریب کرد.

آسمان بی مادری

زندگی او/وی/ایشان، مانند یک باد خاموش ، در بیچارگی غوطه‌ور بود. دل او/ وی/ایشان، به مثابه ناباوری، در تاریکی فرو رفته بود. او/وی/ایشان، مانند یک گل پژمرده، در و رنج به سر می‌برد. او/وی/ایشان، در انتظار عشق بود.

ولی سرنوشت ناامید، به او نداشت و او/وی/ایشان را در غم رها کرد.